تأثیر تکلیف دوگانه، مجرد و ترکیبی بر راه‌رفتن زنان سالمند با تجربۀ افتادن و بدون تجربۀ افتادن

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تکلیف دوگانه، مجرد و ترکیبی بر راه‌رفتن زنان سالمند با تجربۀ افتادن و بدون تجربۀ افتادن می­باشد. بدین­منظور، 120 زن سالمند شهرستان بابل که در دامنۀ سنی 80ـ60 سال قرار داشتند­ به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به­شکل تصادفی در گروه‎های کنترل و تمرینی دوگانه، مجرد و ترکیبی جای گرفتند. جهت سنجش کیفیت راه­رفتن سالمندان­ از آزمون برخاستن و حرکت­کردن زمان‎دار استفاده شد. پس از مرحلۀ پیش­آزمون، گروه‏های مختلف تمرینی بر­اساس برنامۀ مشخص با توجه به گروه خود،­­ به تمرین راه­رفتن با شرایط تکلیف مجرد، دوگانه و ترکیبی پرداختند و پس از دوماه، مجدداً در آزمون برخاستن و حرکت­کردن زمان‎دار حضور یافتند. شایان­ذکر است که آزمون در دو شرایط تکلیف مجرد و تکلیف دوگانه برای تمام گروه‏ها انجام پذیرفت. نتایج آزمون تحلیل واریانس مختلط نشان می­دهد که اثر مداخله و اثر تعاملی مداخله در گروه در دو شرایط آزمون با اجرای تکلیف مجرد و تکلیف دوگانه معنادار می­باشد (0.05≥P)، اما تفاوت بین این دو شرایط در پس­آزمون معنادار نیست. این احتمال وجود دارد که افزایش قابلیت شناختی و جسمانی زنان سالمند، زمینه‎ساز بهبود امتیازات کیفیت راه­رفتن آن­ها بوده است.